Гуноҳе кардед тавба кунед то аз азоби Худо озод шавед. Тавбаро ба тариқи зайл кунед то боиси пазириши Худованд гардад.
Тавба се шарт дорад:
- Аз гуноҳ пушаймон шавад.
- Аз гуноҳ худдорӣ кунад.
- Қасди бозгашт ба он гуноҳ накунад.
Тавбаи инсон вақте дуруст мешавад, ки ҳамаи шартҳои он ба ҷо оварда шавад. Яъне аз гуноҳи худ комилан пушаймон гардад, аз гуноҳ даст кашад ва тасмими қатъӣ гирад, ки ҳаргиз дигар он гуноҳро такрор накунад.
Вақте инсон аз гуноҳаш сидқан тавба кунад, умед аст, ки тавбааш пазируфта шавад, зеро Худованд ба Расулаш (с) хитоб карда, мефармояд: “Бигў: «Эй бандагони Ман, ки бар худ аз ҳад таҷовуз кардед, аз раҳмати Худо ноумед машавед. Ҳар оина, Худо ҳамаи гуноҳонро якҷо меомурзад; ба ростӣ ки Ў ҳамоно Омурзгори Меҳрубон аст”. (Сураи “Зумар” 53)
Дар ҳадиси шариф Расули акрам (с) фармудаанд: “Тавбакунанда аз гуноҳ ба мисли ин аст, ки ҳаргиз гуноҳе накардааст”. Худованд ба ҳамаи бандагони гунаҳгор тавфиқи тавба ато намояд ва ба роҳи рост ҳидоят фармояд.
тавба кардан дуои тавба кардан
